การใช้กล้องระดับควบคุมความลาดของรางน้ำฝน
การใช้ กล้องระดับ (Automatic/Digital Level) เพื่อควบคุมความลาดเอียงของ รางน้ำฝน เป็นวิธีที่นิยมในงานก่อสร้าง เนื่องจากช่วยให้สามารถกำหนดระดับต้นทางและปลายทางได้อย่างแม่นยำ ซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อให้รางมี Slope พอดีสำหรับการระบายน้ำ แต่ไม่เอียงจนเกินไป
หลักการสำคัญ
รางน้ำฝนที่ดีต้องมีความลาดเอียงประมาณ 0.51.0% (หรือเอียงลง 0.51.0 ซม. ต่อระยะ 1 เมตร) เพื่อให้น้ำสามารถไหลไปยังท่อรวมหรือปลายทางได้อย่างมีประสิทธิภาพ การใช้กล้องระดับช่วยให้เราสามารถกำหนดระดับที่ถูกต้อง และตรวจสอบว่ารางที่ติดตั้งจริงนั้นเป็นไปตามความลาดเอียงที่กำหนดในแบบหรือไม่
ขั้นตอนการทำงาน
- กำหนดจุดอ้างอิง (Benchmark)
- เลือกจุดอ้างอิงที่มีระดับชัดเจน เช่น หมุด BM บนผนัง หรือจุดที่กำหนดในแบบ
- ตั้งกล้องระดับในตำแหน่งที่สามารถมองเห็นได้ทั้งจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดของรางน้ำฝน
- อ่านค่าที่จุดเริ่มต้น
- เล็งไม้สต๊าฟที่วางไว้ ณ จุดเริ่มต้นของรางน้ำ
- จดค่าระดับที่อ่านได้ (Backsight BS)
- คำนวณระดับที่ปลายราง
- ใช้สูตรคำนวณหาความต่างระดับที่ต้องการ
- สมมติ รางน้ำยาว 10 ม. และต้องการความลาดเอียง 1%
- ความต่างระดับที่ต้องการ = 10 ม. × 0.01 = 0.10 ม. (หรือ 10 ซม.)
- นำค่าที่ได้มาบวกกับค่าที่อ่านได้จากจุดเริ่มต้น
- ถ้าค่าที่อ่านได้จากจุดเริ่มต้นคือ 1.500 ม.
- ค่าที่ปลายรางต้องอ่านได้ = 1.500 ม. + 0.10 ม. = 1.600 ม.
- ตรวจสอบและปรับระดับที่ปลายราง
- เล็งไม้สต๊าฟไปยังจุดปลายราง
- อ่านค่าและเปรียบเทียบกับค่าที่ควรจะเป็นที่คำนวณไว้
- หากไม่ตรง ให้ช่างปรับระดับรางขึ้นหรือลงจนได้ค่าที่พอดี
- ตรวจสอบระหว่างทาง
- สามารถวางไม้สต๊าฟในจุดกึ่งกลางหรือตามช่วงที่ต้องการได้
- ตรวจสอบว่าค่าที่อ่านได้นั้นสอดคล้องกับค่าความลาดเอียงที่คำนวณไว้หรือไม่
ข้อควรระวัง
- ตรวจสอบลูกน้ำฟองของกล้องให้ตรงศูนย์ทุกครั้งก่อนทำการอ่านค่า
- หากพื้นที่ก่อสร้างมีความยาวมาก อาจต้องมีการตั้งกล้องหลายจุดและทำ Traverse เพื่อถ่ายค่าระดับต่อเนื่อง
- หลีกเลี่ยงการวางกล้องในจุดที่มีการสั่นสะเทือนหรือไอร้อนจากพื้นถนน
สรุป: การใช้กล้องระดับเพื่อควบคุมความลาดเอียงของรางน้ำฝนจะช่วยให้มั่นใจได้ว่างานที่ทำนั้นมีคุณภาพได้มาตรฐานตามแบบ ซึ่งช่วยป้องกันปัญหาน้ำขังหรือน้ำไหลย้อน และลดความผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้นจากการใช้เพียงสายตาหรือเทปวัดได้เป็นอย่างดี
